W takim przypadku pracobiorcom stosującym swojej odzieży roboczej, chlebodawca wypłaca ekwiwalent za jej użycie. Jednakże używanie przez pracujących prywatnej odzieży roboczej nie jest możliwe na stanowiskach pracy, na jakich są czynione zajęcia związane z bezpośrednią obsługą maszyn i innych przyrządów technicznych, względnie prace wywołujące silne plamienie, skażenie obuwia i odzieży roboczej specyfikami syntetycznymi, czy też radioaktywnymi, materiałami biologicznie zakaźnymi, są nią także różnego rodzaju fartuchy – warto poznać topten.
Ubrania ochronne są własnością chlebodawcy. Pracodawca jest zobowiązany zapewnić, aby okrycie i obuwie robocze posiadały własności ochronne i użytkowe. Obowiązkiem chlebodawcy jest także pranie, pielęgnacja, reperacja, odkażanie okryć i butów. W drodze wyjątku od normy, o ile pracodawca nie może zagwarantować prania okryć, zadania w takim obrębie mogą być wykonywane przez zatrudnionego, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu finansowego w wysokości poniesionych kosztów.
Normy prawa pracy mówią, że buty, fartuchy medyczne i odzież robocza dostarczana jest robotnikom za darmo. Dostarczana konkretnemu pracownikowi odzież robocza powinna być właściwa z Polskimi Normami i posiadać właściwe atrybuty użytkowe, lecz także winna być dopasowana do specyfiki pracy, oraz cech konkretnych danego pracownika.
Ciekawią Cię różnego typu fachowe posty? Więc kliknij tutaj dekorator wnętrz kraków i przeglądaj nasze następne newsy na ten temat. Liczymy na Twoją recenzję.
Odzież robocza jest majątkiem chlebodawcy, a więc w przypadku, jak umowa o pracę ustaje, pracownik jest zmuszony oddać ją pracodawcy. Zatrudniony nie może być dopuszczony do roboty bez obuwia i odzieży roboczej, jeśli pracuje na stanowisku, na jakim zastosowanie odzieży jest konieczne.